Verslag van Salome, een Duitse vrijwilligster.
“Beit Gan Or” is Hebreeuws en betekent “Tuin van Licht”. De faciliteit is gevestigd in Kiryat Ata, vlakbij Haifa, de havenstad van Israël. Er zijn in totaal vier klassen waarin geestelijk en lichamelijk gehandicapte volwassenen worden ingedeeld op basis van hun handicapniveau. Ze zijn tussen de 21 en 60 jaar oud en worden door de medewerkers liefkozend “vrienden” genoemd. Het doel van de faciliteit is om gehandicapten zoveel mogelijk te betrekken bij de verschillende werkplaatsen om hen individueel te ondersteunen.
De workshops omvatten veel verschillende activiteiten, hoewel deze van klas tot klas verschillen. Van fysieke en cognitieve ondersteuning tot creativiteitstraining: activiteiten zoals fysiotherapie, sport, dansen, muziek, massage, make-up, paardrijden, zwemmen, dutten en een bezoek aan de creatieve werkplaats maken deel uit van het gevarieerde dagelijkse leven van de Vrienden.
De eerste vier weken bestonden uit een introductiefase waarin we elke dag van 08.30 uur tot 13.30 uur werkten. We kregen niet alleen onze eerste inzichten in de dagelijkse processen, zoals ontbijt, workshops en lunch, maar we hadden ook een goede gelegenheid om de verschillende klassen te leren kennen, met de verschillende ‘vrienden’ en daarmee ook hun individuele uitdagingen. Na de eerste weken hadden we een één-op-één gesprek met Danny, de manager van het dagcentrum. Het doel van dit gesprek was om ieder van ons toe te wijzen aan een klas waarin we de komende maanden zouden werken. Hij hield rekening met onze ideeën en wensen, al was dat uiteraard maar in beperkte mate mogelijk.
Zo begon onze ‘echte werkdag’ met 35 uur per week. De werkdag begint met het tussen 8.00 en 8.30 uur per bus naar de vestiging brengen van de Vrienden. De eerste voorbereidingen voor het ontbijt zijn al getroffen. Sommige lessen beginnen meteen met het ontbijt, terwijl andere in een kring zitten om het dagprogramma te bespreken. In de loop van de ochtend geeft Danny een overzicht van de activiteiten, waarbij je kunt zien wie wanneer aan welke workshop is toegewezen. Na het ontbijt vinden de hierboven beschreven workshops vier keer plaats gedurende 45 minuten. Het leuke is dat we hiervoor ook in andere klassen zijn ingedeeld, waardoor we contact kunnen onderhouden met de andere ‘vrienden’ en medewerkers. Dit uitgebreide contact was vanwege Corona aanvankelijk echter slechts in zeer beperkte mate mogelijk. Halverwege de workshops is er een pauze. De “Vrienden” brengen deze tijd door in hun klas om te worden voorzien van een kleine snack en wat water. De tijd wordt ook gebruikt om luiers te verschonen. Onze pauze valt ook tijdens dit uur. Wij hebben een half uur per dag tot onze beschikking, al kan dit onder andere omstandigheden korter zijn of soms zelfs geheel komen te vervallen. Nadat de workshops om 13.15 uur zijn afgelopen, wordt de lunch vanuit de keuken naar de betreffende kamers gebracht. Sommige “Vrienden” kunnen zichzelf opeten, terwijl anderen hulp nodig hebben. Het serveren van het eten was aanvankelijk een grotere uitdaging dan we dachten. Het kost tijd en je moet vooral geduld oefenen. Na de lunch is er een dutje van een uur gepland. Matrassen moeten worden neergelegd, kussens en dekens moeten worden uitgedeeld en schoenen moeten worden uitgetrokken. Niet te vergeten dat in twee klassen de “vrienden” uit hun rolstoel en op de matrassen getild moeten worden. Dit vereist naast fysieke fitheid ook een succesvolle communicatie met medewerkers. We gebruiken bedtijd ook om te lunchen als we daar vooraf geen vrije tijd voor hebben gehad. Hiervoor gebruiken wij het voedsel dat in de keuken voor alle medewerkers aanwezig is. Na het dutje moet alles weer opgeborgen worden en krijgen de “vriendjes” een klein tussendoortje. Vanaf 15.00 uur / 15.30 uur is er geen vast programma meer. De resterende tijd wordt in elke les anders gebruikt. Terwijl sommigen een kinderserie kijken, luisteren anderen naar muziek of gaan, afhankelijk van het weer, buiten wandelen. Twee keer per week komen er ‘s middags vrijwilligers van buitenaf langs die een half uurtje bezig zijn met muziek maken of iets anders creatiefs. Uiterlijk om 17.30 uur moeten alle “Vrienden” in de bussen zitten, klaar om te vertrekken naar huis of naar de hostels.
Elke donderdag hebben alle vrijwilligers een gesprek met Danny. Hij vraagt ons hoe onze week was, informeert naar mogelijke moeilijkheden en hoort graag over onze persoonlijke hoogtepunten van de week. Ook met Limor, onze vrijwillige vertegenwoordiger, hebben we goed contact. Naast Hagoshrim zorgt zij ook voor ons welzijn. Hieronder valt ook de levering van voedsel en andere noodzakelijke producten voor ons gezamenlijke leven, zoals wasmiddel en toiletpapier. Voor ons als vrijwilligers krijgen wij dagelijks een lunch vanuit de faciliteit, terwijl voor alle overige maaltijden wekelijks vers basisvoedsel bij ons wordt bezorgd. Hiervoor sturen we Limor wekelijks een lijst met de spullen die we nodig hebben. Uiteraard geldt ook hier een budgetlimiet, daarom moeten extra verzoeken zoals Nutella, honing, muesli, sap of andere uit eigen zak worden betaald. Met een zakgeld van 1000 NIS per maand, wat overeenkomt met 250 euro, lukt dit best goed. Hiervan wordt ongeveer 50 euro per maand besteed aan het buskaartje, waarmee we met de bussen en de Metronit (snelbus) gemakkelijk door Haifa en omgeving kunnen reizen. Niettemin wordt het ten zeerste aanbevolen om een creditcard te hebben, zodat u over het nodige wisselgeld kunt beschikken voor reizen, winkelen en andere zaken.
Ik kon me niet voorstellen dat de werksfeer in Beit Gan Or beter zou zijn. Verschillende religies ontmoeten elkaar hier en werken elke dag samen. Vanaf het allereerste begin werden we ondanks de pandemie hartelijk ontvangen en met open armen ontvangen. Natuurlijk zijn er daar conflicten en meningsverschillen, zoals overal. Toch is het een open en eerlijke plek, wat mij erg bevalt. We worden ondergebracht in een 6-persoons meidenappartement. Deze beschikt over drie kamers, elk met twee bedden. Ook over de inrichting van ons appartement mogen we niet klagen. Voor Israëlische normen is dit vrij modern, licht en open. Tot voor kort konden we als bewoners van gedeelde appartementen drie continenten bestrijken. Elke Shabbat konden we ons dus verheugen op een verscheidenheid aan gerechten uit Taiwan, Zuid-Korea, Colorado (VS) en Duitsland. Ook al zijn we allemaal heel verschillend, we kunnen het heel goed met elkaar vinden en ik voel me hier erg op mijn gemak. Een schoonmaakplan ruimt onnodige discussies op en de regel dat iedereen zelf de afwas doet, werkt meestal. Natuurlijk worden er, net als in elk ander huishouden, dingen vergeten of over het hoofd gezien, maar door communicatie kunnen we problemen snel oplossen en merken we hoe we van elkaar en vooral met elkaar kunnen leren.
Ik kon mij elke dag onderdompelen in de Joodse cultuur. Of het nu op het werk is door het vieren van de Joodse feesten en het onderhouden van goede contacten met onze medewerkers, of via excursies en reizen waarbij we een grote verscheidenheid aan mensen hebben leren kennen. We werden vaak met een bijzonder grote gastvrijheid ontvangen, waar ik nog steeds door overweldigd ben. De eerste contacten mondden uit in goede vriendschappen, waarvoor ik enorm dankbaar ben. Hierdoor konden we zelf bruggen bouwen, die ons in de toekomst zeker zullen vergezellen. Ik waardeerde de steun die we kregen tijdens de dienst in Israël enorm en ben dankbaar voor alle tijd, moeite en geduld die in ons als vrijwilligers is gestoken. Susanne en Lukas stonden altijd voor ons klaar en we wisten dat we bij eventuele problemen bij hen terecht konden en dat ze ons met open oren zouden ontvangen. Zelfs tijdens de onvergetelijke weekendseminaries hadden we altijd een geweldige tijd samen. Van goede gezelligheid tot heerlijk eten tot leuke excursies, alles was aanwezig. Daar hadden we ook tijd om even te pauzeren van het dagelijkse werk en gewoon “onze batterijen op te laden”. Mijn verwachtingen van de stage werden ruimschoots waargemaakt. De 10 maanden werden een onvergetelijke tijd waarvoor ik eeuwig dankbaar ben. Als ik terugkijk op mijn verwachtingen vóór het traineeship, kan ik alleen maar zeggen dat er veel dingen zijn waar ik, zoals het gezegde luidt, nooit van had durven dromen. Ook persoonlijk ben ik mij blijven ontwikkelen. Enerzijds uiteraard op het gebied van onafhankelijkheid en anderzijds ook op interpersoonlijke gebieden. Ook heb ik veel mogen ervaren met God en zijn overvloedige zegeningen ervaren. Maar dit omvatte ook uitdagingen waarbij ik opnieuw kon leren op God te vertrouwen en vooral dat zijn plan goed is.
Ik kan alleen maar aanraden dat nieuwe vrijwilligers de taak openlijk op zich nemen. Begin de dag met veel liefde, dan word jij ook met veel liefde ontvangen. Elk begin is moeilijk, vooral als je met nieuwe taken en uitdagingen wordt geconfronteerd. Maar dat hoort er ook bij en met Gods hulp wordt het een nieuw avontuur. Raak betrokken bij het leven, de mensen en de cultuur. Israël heeft echt veel te bieden, je moet het gewoon ontdekken 🙂
Samenvattend kan ik zeggen dat ik super blij ben dat Services In Israel haar vrijwilligers naar Israël heeft gestuurd, ondanks de uitzonderlijke mondiale situatie. Zelfs na 46 jaar heeft de verzoeningsdienst zijn relevantie niet verloren – integendeel. Het is in de loop der jaren in ieder geval belangrijker geworden, omdat we niet mogen vergeten wat er in de Tweede Wereldoorlog met de Joden is gedaan.
Bron: https://dienste-in-israel.de/wp-content/uploads/2021/08/Erfahrungsbericht-Salome-E.-Beit-Gan-Or.pdf en https://www.akim-haifa.org.il/%D7%94%D7%A4%D7%A2%D7%99%D7%9C%D7%95%D7%99%D7%95%D7%AA-%D7%A9%D7%9C%D7%A0%D7%95/%D7%99%D7%9C%D7%93%D7%99%D7%9D-%D7%95%D7%A0%D7%95%D7%A2%D7%A8/%D7%99%D7%9C%D7%93%D7%99%D7%9D-%D7%95%D7%A0%D7%95%D7%A2%D7%A8-%D7%99%D7%95%D7%9D-%D7%A9%D7%94%D7%95%D7%AA-%D7%90%D7%A8%D7%95%D7%9A
